İlkokuldan itibaren teneffüslerle hazırlandığımız öğlen molaları ofisin can sıkıcılığından ve gün geçtikçe daha da boğucu hale gelen havasından uzaklaşmak adına önemli bir unsur.
İlkokulu hatırlıyorum… 10 dk.’lık kısa teneffüslerin ardından uzun öğle molasını ve akşama kadar devam edecek olan “işkence”nin katlanılır olmasını sağlayan öğleden sonra ara teneffüslerini… Aynı tarz devam ediyor. Kısa teneffüslerin yerini “sigara molaları”; öğlen yemeği arasının yerini de mesai arkadaşlarıyla çay geyikleri almış olsa da “işkence” benzerliğini ve teneffüs özlemi de gücünü yitirmiş değil.
Mesai arkadaşlarını seçerken insanın herhangi bir söz söyleme hakkı olmaması canını sıkıyor; çünkü zaman zaman “işkence”nin parçası olarak karşınıza dikilebiliyorlar. Yine de talihimizin güldüğü durumlarda bazıları “teneffüs” vasıfları yüklenebiliyor. Nadir de olsa…
Geldiğimden beridir hemen hemen hiçbir öğle molasını ofiste harcamadım. Bunun için özel çaba sarfettim. Sebeplerini yukarıda zikrettiğim bu tavrın sağlıklı olduğuna dair inancım da gün geçtikçe kuvvetleniyor.
